Showing posts with label հայերեն. Show all posts
Showing posts with label հայերեն. Show all posts

11/6/24

Թվայի՞ն, թե թվանշային

Թարմացվել է 2025 թ. հունիսի 22-ին։


Քանի որ թվային-թվանշային զույգին վերաբերող իմ գրառումը «թաքնված» է լեզվաոճական  ուղեցույցի տեքստում և նաև համացանցային որոնող ծառայությունների կողմից չի ցուցակագրվում, որ լայն հանրությանը հասանելի դառնա, այստեղ առանձին պատճենում եմ։ 


numerical — թվային  (числовой, численный)

digital — թվանշային  (цифровой) (ուշադրություն դարձրեք բառի գրությանը՝ թվանշային և ոչ թե թվանշԱՆային)

number — թիվ, համար  (число, номер)

digit — թվանշան, թվանիշ  (цифра) (միայն մեկ նիշ)

numeral — թվանշաններով արտահայտված թիվ (որևէ քանակի նիշերով)

digital representation of numerical data — թվային տվյալների թվանշային ներկայացում 

numerical/numeral system, numerical order — թվային համակարգ, թվային դասավորություն

digital system, digital technologies, digital age, digital broadcasting —  թվանշային համակարգ, թվանշային տեխնոլոգիաներ, թվանշային դարաշրջան, թվանշային հեռարձակում (սրանցում «թվանշային»-ը «համակարգչային»-ի հոմանիշ է և չի նշանակում «թվանշԱՆային»)։

numerical literacy - թվային գրագիտություն (թվերով գործողություններ կատարելու հմտությունը)

digital literacy - թվանշային գրագիտություն (համակարգչային գրագիտություն)


Բայց՝ 

digitize — թվայնացնել  (ո՛չ թվանշայնացնել), որովհետև «թվայնացնել»-ը, բացի digitize-ից, այլ իմաստով չի գործածվում և ավելի կարճ ու բարեհունչ է, քան «թվանշայնացնել» տարբերակը։

------------

Տարիներ առաջ ես էլ էի սխալ բառը գործածում, բայց մեկը բացատրեց, և հասկացա։ Հույս ունեմ՝ հասկացողների թիվը օրեցօր կմեծանա, որովհետև իսկապես տխրեցնող է, որ մեր ազգը երկու հասկացությունների և բառերի միջև տարբերությունը չի հասկանում և մի բանի փոխարեն մի ուրիշ բան է ասում՝ հասկացությունների շփոթ ստեղծելով։

Օրինակ՝ երբ ասում են թվային գրագիտություն, սա այլ բան չէ, քան թվերով գործողություններ կատարելու (գումարել, հանել, բազմապատկել, բաժանել ևն) ունակությունը՝ numerical literacy-ն։ Մինչդեռ digital literacy-ն ուրիշ բան է։ Այստեղ կարող եք տեսնել գրագիտությունների տեսակները և դրանց բացատրությունները։

Մենք լեզվական ու տրամաբանական խնդիր ենք ներկայացնում (երկու տարբեր եզրույթներ ու տարբեր հասկացություններ չպիտի արտահայտվեն/թարգմանվեն միևնույն բառով), իսկ ոմանք հակադարձում են, թե «ժամանակակից համակարգիչները փոխանցում և մշակում են երկուսի հիմքով բիթերից բաղկացած թվեր, այլ ոչ թե թվանշաններ։ Այդ առումով հայերեն «թվային համակարգիչ» եզրույթը շատ ավելի ճիշտ է բնութագրում օգտագործվող տեխնոլոգիան, քան «թվանշանային» բառը»... Իսկ մնացա՞ծ դեպքերում ինչպես պիտի վարվենք։ Չէ՞ որ digital եզրույթը միայն «տեխնոլոգիա» կամ «համակարգիչ» բառի հետ չի գործածվում։ Այն մի եզրույթ է, որ ինքնին նշանակում է «համակարգչային»՝ համակարգչին վերաբերող (և ոչ թե հենց թվերին կամ թվանշաններին)։ 

Ժամանակակից աշխարհում շատ հստակ տարբերակվում են digital և numerical եզրույթներն ու դրանց կիրառությունները։ Հետևաբար, ոչ ոք երբեք numerical computer/technology չի գրի, որովհետև դա չի նշանակում այն, ինչ արտահայտվում է digital բառով։  Մինչդեռ հայերս հենց numerical-ի ավանդական հայերեն համարժեքն ենք գործածում digital-ի համար։ Չի կարող լինել միայն հայկական գիտություն։ Գիտական լեզուն բոլոր լեզուներում էլ պիտի այնպիսին լինի, որ յուրաքանչյուր հասկացություն ունենա իր անվանումը՝ արտահայտվի առանձին եզրույթով, եթե այդ եզրույթն արդեն կիրառվում է այդ գիտության մեջ։ Երբ մարդիկ մի որևէ եզրույթ չեն կարողանում սեփական լեզվով արտահայտել, պարզապես փոխառում են օտար բառը։ Բայց մի եզրույթի փոխարեն մի ուրիշը գործածելը ճիշտ չէ։ 

Ոչ մի նշանակություն չունի, թե ինչից է կազմված «թվանշային» բառն այս դեպքում․ այն մի պայմանական բառ է, ինչպես անգլերեն digital-ը, որը գործածվում է numerical-ից տարբեր որոշակի իմաստներով։ Այն եզրույթ է։ Օրինակ՝ եթե հայը digital system-ն ու numerical system-ը թարգմանում է նույն բառով, սա անտրամաբանական է և ճիշտ չէ։ Սա, կարելի է ասել, լեզվական փնթիություն է։ Մի՞թե ամեն անգամ, որ անգլերենում այս երկու եզրույթները գործածված լինեն, մենք ամեն առանձին դեպքի համար պիտի առանձին լուծում մտածենք, որպեսզի երկու տարբեր հասկացություններ չշփոթվեն։  

Եթե մեկը թվանշային (ոչ թե թվանշԱՆային) եզրույթը չի հավանում, կարող է այլ եզրույթի առաջարկով հանդես գալ։ Կարևորն այստեղ այն է, որ լեզվում պետք է հստակորեն տարբերվեն երկու տարբեր երևույթներ ու հասկացություններ և խոսքում չշփոթվեն միմյանց հետ։ Հայերենը ՊԵʼՏՔ է ունենա տարբեր եզրույթներ՝ տարբեր բաներ նշանակող անգլերեն տարբեր եզրույթներ թարգմանելու համար։ Հակառակը լեզվական և տրամաբանական սխալ է։




4/23/24

«Ի» նախդիրն արդի հայերենում (և փոքր-ինչ՝ մակակետի մասին)


👇 «Ի» նախդիրն արդի հայերենում

👇 «Ի» նախդիր + հայցական հոլով կառույցով կապերի ոչ ամբողջական ցանկ

👇 «Ի» նախդիրի ուղղագրության մասին պատմական համառոտ տեղեկություն


Ինչպես գիտենք, արդի հայերենի խոսքի մասերի շարքում «նախդիր» կոչվող մաս չկա։ Այն կար գրաբարում, իսկ արդի աշխարհաբարում նախդիրները կա՛մ կապերի շարքն են դասվում, կա՛մ իրենց հետ գործածվող հոլովաձևի հետ միասին կազմում գրաբարաբանություններ՝ գրաբարյան քարացած ձևեր։ Վերջինները տարբեր խոսքի մասերի շարքն են դասվել. հիմնականում դարձյալ կապեր են կամ մակբայներ ու վերաբերականներ։

Ի նախդիրն աշխարհաբարում ամենից շատ գործածվող գրաբարյան մնացուկն է։ Քերականության ձեռնարկներում կարելի է տեսնել, որ այն առանձին (այսինքն՝ առանց կապվող բառի) դիտվում է որպես նպատակի կապ, որը գործածվում է միայն հայցական հոլովով խնդրի (կապի խնդրի կամ կապային խնդրի) հետ։ «Ի նախդիր + հայցական հոլով» տեսքով բազմաթիվ կառույցներ ամբողջությամբ նույնպես կապեր են համարվում. դրանք հարադրական կամ բաղադրյալ կապեր են (ի շահ, ի թիվս, ի հեճուկս ևն)՝ բացի այն դեպքերից, երբ գոյականը ձայնավորով է սկսվում, ուստի ի-ն դառնում է բառին կից գրվող հ (հանուն, հօգուտ ևն)։

Ի նախդիրը, իբրև առանձին կապ դիտվելիս և հայցական հոլովով խնդիր առնելիս, ոչ միայն նպատակի, այլև և գուցե ավելի հաճախ՝ բացահայտման, երբեմն էլ ուղղության կապ է։ Իբրև նպատակի կապ՝ այն ունի մոտավորապես նույն իմաստը, ինչ համար-ը. ի գիտություն - գիտության (գիտենալու) համար, ի նշանավորումն - նշանավորման կամ նշանավորելու համար։

4/11/24

-ություն-ի հնչյունափոխությունը

Թարմացվել է 2025 թ. հունիսի 5-ին։


Նախորդ գրառմանս մեջ գործածեցի «զորությունակիր» բառը և մտածեցի, թե արդյոք ինչո՛ւ են -ություն-ին կցված մեկ այլ ածանցով կամ արմատով ածանցավոր կամ բարդածանցավոր բառերում -ություն-ը վերածում -ութեն-ի (օրինակ՝ միութենական, բնութենակից, հայտնութենական և այլն)։ Չէ՞ որ գրական հայերենում բառակերտման մեջ յու>ե հնչյունափոխություն գոյություն չունի։ Եթե լիներ, կգրեինք ու կասեինք, օրինակ, անկենաքար և հնչենային՝ անկյունաքար-ի և հնչյունային-ի փոխարեն։ Նայեցի Հայկազյան մեծ բառարանում․ կան յարութիւնական, յարութիւնակից, բնութիւնակից, բնութիւնակցութիւն, բնութիւնաբար, բնութիւնական բառերը։ Սրանց կողքին կան նաև բնութենակից-ն ու յարութենակից-ը, բայց երկուսն էլ՝ ուշ շրջանի գրականությունից։ Բնութիւնակից-ի կողքին բառարանագիրը փակագծերում նաև ավելացրել է. «(որ առ յետինս գրի բնութենակից)»։

Հետևություն։ Գրական հայերենի բառակերտիչ հնչյունափոխական սկզբունքներում իրո՛ք չկա յու>ե (իւ>ե) հնչյունափոխություն. -ութեն-ը կա -ութիւն-ով բառերի գրաբարյան և արևմտահայերեն բացառական հոլովաձևում, որը կազմվում է սեռական հոլովից (օր.՝ (ի) գիտութենէ. գիտութիւն→գիտութեան→գիտութենէ․ իւ→եա→ե)։ Բայց մենք գիտենք, որ մեր շատ բարբառներում -ություն-ը վերածվել է -ութեն-ի (զորութեն, արքայութեն ևն, այլ բարբառներում էլ՝ ութին-ի՝ զորութին, արքայութին)։ Հետևաբար, -ութեն-ով բառերը  բարբառային ձևի վրա են կազմվել։ Իսկ եթե հետևենք գրական հայերենի հնչյունական օրենքներին, ապա -ություն-ին ածանց կամ արմատ ավելացնելիս -ություն-ը պիտի թողնենք անփոփոխ, ինչպես վերոնշյալ բառարանային օրինակներում և իմ գործածած զորությունակիր-ում։

1/22/24

«Ի»-ով վերջացող հատուկ անունների սեռական հոլովը

 Եթե վստահ չենք՝ -ով վերջացող հայկական անվան հոլովաձևն ինչ պիտի լինի, բացում ենք հայերենի ուղղագրական ամենավերջին բառարաններից մեկը և այնտեղ գտնում անհրաժեշտ բառի նաև հոլովական վերջավորությունը (բառի կողքին նշվում է, եթե այն կանոնական չէ կամ կարող է հասկանալի չլինել)։ Կարող եք անհրաժեշտ բառերը որոնել Փ. Մեյթիխանյանի ուղղագրական բառարանում, որն առցանց հասանելի է «Նայիրի» կայքում։

Իսկ եթե անհրաժեշտ բառը բառարանագիրը չի ներառել բառարանում, ապա հիշում ենք հետևյալը։

  1. Հայերենում սովորաբար ի-ով վերջացող բառերը պատկանում են ու հոլովման։ Հատուկ անունների դեպքում, եթե դրանք հայկական են, այս կանոնը նույնպես գործում է (եթե կան բացառություններ, բառարաններում սովորաբար նշվում է)։ Այսինքն՝ եթե անգամ չկա բառարանում, ենթադրենք, Վեդի բառը, ապա ապահովությամբ կարելի է գործածել դրա Վեդու սեռականը (որովհետև դա կանոնական ձև է)։ Եթե չկա Կումայրի-ն, ապա սեռականը՝ Կումայրու։ -ով վերջացող հայկական անունները (դարձյալ եթե բացառություններ չեն, որոնք սովորաբար կարելի է գտնել բառարանում) հանգիստ կարելի է նաև ի հոլովմամբ հոլովել, այսինքն՝ եթե գրենք Վեդիի կամ Կումայրիի, դարձյալ սխալված չենք լինի։

Րաֆֆի-ն, եթե հայտնի գրողի անունն է, սեռականում ունի -ու վերջավորությունը՝ Րաֆֆու, իսկ եթե ժամանակակից անձի անուն է, ապա՝ Րաֆֆիի։

  1. Ինչ վերաբերում է օտար անուններին, ապա դրանք հոլովվում են ի հոլովմամբ (Հարրիի, Մերիի, Աբադիի և այլն)՝ բացի սլավոնական -սկի, վրացական -շվիլի ածանցներով վերջացողներից, նաև Գորկի ռուսական ազգանունից (Գորկու)*։

* Օտար ազգանունների վերաբերյալ ավելի մանրամասն տես այս հոդվածը։



12/16/23

Անվանումների ստեղծում (շարադասություն)

Հայերենում շատ տարածված են շարադասական սխալները, հատկապես երբ հատկացուցիչ-հատկացյալ կառույցն ունենում է լրացումներ։ Շատ հաճախ այդ լրացումները ճիշտ տեղում չեն դրվում, որից իմաստային խնդիր է առաջանում։ Օրինակ՝ կարդում ենք. «Հարգելի՛ խմբի անդամներ», որտեղ «հարգելի»-ն սխալ դիրքում է, քանի որ լրացնում է «խմբի» բառին, թեև պիտի լրացներ «անդամներ»-ին։

Շարադասական այս երևույթը հատկապես խնդրահարույց է կայուն բառակապակցությունների կամ անվանումների դեպքում։ Ուստի որևէ նոր անվանում ստեղծելիս, եթե այն բառակապակցության տեսք ունի, միշտ հաշվի առեք ներքոբերյալը։

Երբ ստեղծում ենք որևէ անվանում, որը կազմված է երկու գոյականից՝ հատկացուցչից և հատկացյալից (արյան գնդիկ, գիտության լաբորատորիա, հողի հարկ և այլն), ապա հետագայում այդ կայուն բառակապակցությունը նախադասության մեջ գործածելիս կարող ենք խնդիրներ ունենալ։ Եթե այդ ամբողջ անվանմանը նախորդի որևէ բառ, որը վերաբերում է այդ անվանման մեջ գլխավոր իմաստն արտահայտող գոյականին՝ հատկացյալին (մեր բերած օրինակներում՝ գնդիկ, լաբորատորիա, հարկ), ապա շարադասական և իմաստային խնդիր ենք ունենալու, քանի որ նախորդող բառը վերաբերելու է ոչ թե հատկացյալին, այլ դրան նախորդող հատկացուցչին։

Գիտության լաբորատորիա [երկու գոյական՝ հատկացուցիչ + հատկացյալ]

Ընդարձակ ու լուսավոր գիտության լաբորատորիա [ընդարձակ-ն ու լուսավոր-ն այստեղ վերաբերում են գիտության-ը, ոչ թե լաբորատորիա-ին]

✗ Աշակերտների համար նախատեսված գիտության լաբորատորիա [նախատեսված-ն այստեղ վերաբերում է գիտությանը, ոչ թե լաբորատորիային]

Վերևի օրինակներում ընդարձակ-ը, լուսավոր-ը և նախատեսված-ը, «գիտության» բառից առաջ դրվելով, վերաբերում են գիտության-ը, թեև պետք է վերաբերեին լաբորատորիա-ին։

Սովորաբար նման դեպքերում ինչպե՞ս ենք վարվում հայերենում։ Հատկացուցիչն ու հատկացյալն իրարից բաժանում ենք և հատկացյալին վերաբերող լրացում(ներ)ը դնում դրանց միջև։ Երբեմն այսպես վարվելիս ստիպված ենք լինում նաև բութի օգնությանը դիմելու, եթե կարող է իմաստային շփոթ առաջանալ։

Գիտության ընդարձակ ու լուսավոր լաբորատորիա

Գիտության՝ աշակերտների համար նախատեսված լաբորատորիա

Սակայն եթե «գիտության լաբորատորիա»-ն լաբորատորիայի տեսակի անվանում է, կայուն բառակապակցություն, որի բաղադրիչները ցանկալի չէ բաժանել իրարից, կանգնում ենք խնդրի առաջ։ Բաղադրիչներն իրարից բաժանելը ճիշտ չէ, բայց ճիշտ չէ նաև բառակապակցության հատկացյալին վերաբերող լրացումները հատկացուցչից առաջ դնելը, որը իմաստային սխալ է առաջ բերում. մի բանի փոխարեն մի ուրիշ բան ենք ասում։

Հետևաբար, ո՞րն է ելքը։ Ելքն այն է, որ անվանումներ ստեղծողները, հաշվի առնելով հայերենում ծագող շարադասական այսպիսի խնդիրները, ի սկզբանե ոչ թե հատկացուցիչ+հատկացյալ (այսինքն՝ երկու գոյականով) կառույց ստեղծեն, այլ որոշիչ+որոշյալ (այսինքն՝ ածական + գոյական)։ Եթե վերոբերյալ օրինակներում «գիտության» բառի փոխարեն լինի «գիտական» կամ «բնագիտական», այլևս որևէ շարադասական կամ իմաստային խնդիր չի ծագի։

✔ Ընդարձակ ու լուսավոր բնագիտական լաբորատորիա [ածական ու գոյական]

✔ Աշակերտների համար նախատեսված բնագիտական լաբորատորիա

Ինչպես տեսնում եք, այսպիսի (ածական+գոյական) կառույցը ոչ մի խնդիր չի առաջացնում․ ոչ կարիք կա դրա բաղադրիչներն իրարից հեռացնելու, ոչ էլ որևէ իմաստային խնդիր է ծագում։

Մյուս ելքն ընդհանրապես հրաժարվելն է բառակապակցությունից և անվանման համար նոր բառ ստեղծելը (օրինակ՝ արնագնդիկ կամ հողահարկ), որովհետև այս դեպքում նույնպես հետագայում շարադասական ու իմաստային աղավաղման խնդիրներ չենք ունենա։


12/12/23

Ծնողավարությո՞ւն

Վերջին շրջանում շատերն անգլերեն parenting-ը, որ այլ բան չի նշանակում, քան ծնողական դաստիարակություն, թարգմանում են անհեթեթ ծնողավարություն բառով։ Սակայն ծնողավարություն նշանակում է ծնողին վարել, ինչպես որ ձիավարություն-ը ձի վարել է նշանակում, իսկ մեքենավարություն-ն էլ՝ մեքենա վարել։

Իբրև հակափաստարկ բերվում է այն, որ ծնողավարություն-ը կարող է նշանակել նաև ծնողի կողմի՛ց վարվել (հմմտ. համայնավարություն, ժողովրդավարություն)։ Սակայն այս դեպքում էլ հասկանալի չէ վարել-ը։ Ծնողի կողմից «վարվում» է երեխա՞ն։ Երեխային հայերենում կարելի է վարե՞լ։ Կամ ծնողի պարտականությունը երեխային վարե՞լն է։ Երեխային դաստիարակելն ու մեծացնելը երեխային վարե՞լ է նշանակում։ Ինչպես էլ որ բացատրենք ծնողավարություն-ը, այն խիստ անհաջող կազմություն է։ Պետք է հաշվի առնել նաև, որ հայերենում վարել բայի կրավորականը՝ վարվել-ը, սովորաբար չի գործածվում այդ նույն իմաստով։ Եթե կարող ենք ասել՝ անչափահասը վարում էր մեքենան կամ օրիորդը վարեց իր ձին, ապա կխուսափենք ասելուց՝ մեքենան վարվում էր անչափահասի կողմից կամ ձին վարվեց օրիորդի կողմից։ Որովհետև հայերենում վարվել բառաձևն առաջին հերթին ընկալվում է որպես չեզոք սեռի բայ, որը նշանակում է հարաբերվել մեկի հետ (մեկի հետ վարվել)։ Ուստի «վար» երկրորդ բաղադրիչով բոլոր այն կազմությունները, որոնց առաջին բաղադրիչը բացառական կամ գործիական հոլովի իմաստով է գործածվում, անհաջող են։ Նույնպես անհաջող են համայնավար կամ համայնավարություն և ժողովրդավար կամ ժողովրդավարություն բառերը (չնայած որ վերջինն արդեն շատ տարածվել է)։ Ենթադրում ենք՝ մարդկանց մեծ մասը բացառական հոլովի իմաստն այս կազմություններում չի ընկալում։ Զարմանալի չի լինի, եթե պարզվի, որ մարդիկ «ժողովրդավարություն»-ը հասկանում են որպես ժողովրդին վարել և ոչ թե ժողովրդի կողմից վարվել։

12/11/23

Հե՞ն, թե հենք, օրինակ՝ արժեքահե՞ն, թե արժեքահենք

Այսօր մեկը «արժեքահեն» բառի գործածության համար ամոթանք է տվել այն կազմակերպությանը, որում աշխատում եմ իբրև խմբագիր, ուստի ստիպված եղա իբրև պատասխան գրելու ներքոբերյալ բացատրությունը։

«Արժեքահեն»-ն էլ, «արժեքահենք»-ն էլ և ընդհանրապես բոլոր այն ածականները, որոնք կազմված են «հեն(ք)» բաղադրիչով, նորակազմություններ են, հնուց ավանդված չեն, ուստի դրանց ճիշտ կամ սխալ լինելը կարելի է որոշել քննությամբ, բայց ո՛չ՝ բառարանային վկայությամբ կամ գործածության հին ավանդույթով։ «Հեն»-ը (գրաբարյան՝ յեն) բայահիմք է՝ «հենվել»-ի (յենուլ) արմատը, իսկ «հենք»-ը գոյական է, որ կազմված է «հէն» արմատից՝ «հինել» (հյուսել) բայի հիմքից։ Այսինքն՝ երկու տարբեր արմատների հետ գործ ունենք, և նրանցից ոչ մեկը «ավազակ» նշանակող «հէն»-ը չէ, ինչպես սխալմամբ կարծում են ոմանք (գրաբարում «ավազակ» նշանակող բառը գրվում է այնպես, ինչպես «հէնք»-ի արմատ «հէն»-ը, այսինքն՝ կարող է նույնանալ այդ երկրորդ արմատի հետ, բայց ոչ՝ «յենուլ» (հենվել) բայի արմատ «յեն»-ի)։ 

Ուրեմն՝ ունենք հայերեն յեն, հէն, հէն երեք տարբեր արմատներ, որոնք ժամանակակից արևելահայ ուղղագրությամբ ձևով նույնանում են, ուստի շատերի համար իմաստային շփոթ առաջացնում։ Եթե մենք դասական ուղղագրությամբ գրեինք սրանցով կազմությունները (օրինակ՝ արժէքայեն, արժէքահէնք), որևէ մեկը «ավազակ» նշանակող բառը չէր գտնի առաջին արմատով կազմություններում, քանի որ «յեն»-ը  «ավազակ» չի նշանակում։ 

Առաջինով (յեն) կազմությունները անգլերեն -based բաղադրիչով կազմությունների հայերեն համարժեքներն են, օրինակ՝ knowledge-based, value-based՝ գիտելիքահեն, արժեքահեն (այսինքն՝ գիտելիքի վրա հենված/հիմնված, արժեքի վրա հենված/հիմնված)։ Իսկ երկրորդով (հէն) կազմությունները, քանի որ իբրև երկրորդ բաղադրիչ ունեն «հենք» գոյականը, տալիս են տարընթերցման հնարավորություն, օրինակ՝ «գիտելիքահենք»-ը կարող է ընկալվել իբրև գոյական և նշանակել «գիտելիքի հենք/հիմք»։ Ահա սա է պատճառը, որ հայերենում գործածվող այս զուգաձևերից այն մեկն ենք նախընտրում, որն առավել ճշգրտորեն է արտահայտում անգլերեն -based-ով կազմությունների իմաստը։ Բացի դրանից, երբ խոսքը կոնկրետ «արժեքահեն-արժեքահենք» զուգաձևության մասին է, ապա այսօր «արժեքահեն» տարբերակը մի քանի անգամ ավելի շատ է կիրառվում հայերենում, քան «հենք»-ով տարբերակը (կարող եք որոնել համացանցային որոնման ծառայություններում՝ համոզվելու համար)։  

11/28/23

Տե՞ր, թե տիար

Ամիսներ առաջ հայտնաբերեցի, որ պատմության մեր որոշ մասնագետներ ուսուցանում են, թե վաղ միջնադարում հայ իշխաններին կոչում էին «տիար», նրանց կանանց՝ «տիկին»։ «Տիկին»-ի վերաբերյալ հարց չի առաջանում, բայց «տիար»-ը մեր միջնադարյան գրականությունից չի ավանդվել. այն չեք գտնի գրաբարի ոչ մի բառարանում և գրաբարյան տեքստերում, անգամ միջին հայերենի բառարանում։ Դրա փոխարեն հայերենում գործածվել է «տեր»-ը (գրաբ.՝ «տէր»)։ Իշխաններին (նաև թագավորին) և հոգևորականներին (ներառյալ սարկավագները) կոչում էին «տեր Այսինչ»։ «Տեր»-ը գործածվում էր նաև իշխանի տոհմանվան կամ տոհմական վայրի անվան հետ, քանի որ իշխանն այդ վայրի տերն էր։ Թագավորը երկրի («աշխարհ»-ի) տերն էր, թագուհին՝ երկրի տիկինը, իսկ իշխանները՝ գավառների կամ այլ վայրերի տերեր։ Օրինակ՝ տէրն Մամիկոնէից Վարդան, Վասակ տէր Սիւնեաց, տէրն Աբեղենից Գազրիկ, Թաթուլ տէր Վանանդայ։ Հոգևորականներն էլ կոչվում էին, օրինակ, տէր Յովսէփ կաթողիկոս, տէր Թաթիկ եպիսկոպոս Բասենոյ,  տէր Արշէն երէց Եղեգեկի, տէր Քաջաջ սարկաւագ (անունների օրինակները Փարպեցու պատմությունից են)։ 

Իշխաններին դիմելիս էլ էին գործածում «տեր»-ը («տեր Այսինչ»), և այն անգամ դառնում էր իշխանի ամբողջական անվան մաս, ինչպես այսօր ամուսնացյալ քահանաների անունների դեպքում։ Հավանաբար շատերն են լսել («Շարական» համույթի կամ մեկ այլ կատարմամբ) Խոսրովիդուխտ Գողթնացու «Զարմանալի է ինձ» հանրահայտ տաղը, որում Խոսրովիդուխտը, դիմելով իր նահատակ եղբորը՝ իշխան Վահան Գողթնացուն (Ը դար), ասում է. «Զարմանալի է ինձ քան զերգս երաժշտականաց...., ո՛վ երանելի տէր Վահան, ընտրեալ յԱստուծոյ»։

8/22/23

Գրաբարի ձեռնարկներ և ընթերցարաններ

Ցուցակը թարմացվել է 2025 թ. մայիսի 16-ին։


Գրաբարի քերականության թվայնացված շատ հին ձեռնարկները (Սիմեոն Ջուղայեցու, Խաչատուր Արզրումեցու, Հովհ. Կոստանդնուպոլսեցու, Մխ. Սեբաստացու ևն) չենք ներառել այս ցանկում։ Դրանք գրաբար սովորելու համար հանձնարարելի չենք համարում։ Իսկ ովքեր ուզում են դրանք ուսումնասիրել, թող փնտրեն այստեղ։ Ցանկում ձեռնարկներից ու ընթերցարաններից բացի ներառել ենք նաև գրաբարյան խոսքի առանձին մասերն ավելի մանրամասն քննող մի քանի ուսումնասիրություն։


Աբեղյան Մանուկ

Գրաբարի համառօտ քերականութիւն, Վաղարշապատ, 1907
Գրաբարի դասագիրք, Ա գիրք, դասընթաց Գ դասարանի, Թիֆլիզ, 1915
◈ Գրաբարի դասագիրք, Բ գիրք, դասընթաց Դ դասարանի, Թիֆլիզ, 1916
Գրաբարի քերականություն, Երևան, 1936
◈ Երկեր, հտ. Զ, Հայոց լեզվի տեսություն, Աշխարհաբար, Գրաբարի քերականություն, Երևան, 1974


Աբրահամյան Աշոտ Արսենի
Գրաբարի ձեռնարկ, Դ հրատ., Երևան, 1976


Աճառյան Հրաչյա
Գրաբարի ծաղկաքաղ, Երևան, 1931
Գրաբարի ուսուցիչ, Երևան, 1935 
◈ Գրաբարի ուսուցիչ, Երևան, 1954
   
Այվազովսքի (Այվազեան) Գաբրիէլ, Հ.
◈ Նախակրթանք հայերէն լեզուի, մասն Ա, Թէոդոսիա, 1860
◈ Նախակրթանք հայերէն լեզուի, մասն Ա, Վաղարշապատ, 1875
◈ Նախակրթանք հայերէն լեզուի, մասն Բ, Վաղարշապատ, 1876
◈ Նախակրթանք հայերէն լեզուի, մասն Գ, Վաղարշապատ, 1877 

Այվատեան Մատթէոս Մ.
◈ Առաջնորդ քերականութեան հայերէն լեզուի. դպրատանց տղոց համար, Կ. Պոլիս, 1863   

Այտընեան Արսէն, Հ.
◈ Քննական քերականութիւն աշխարհաբար կամ արդի հայերէն լեզուի, Վիեննա, 1866 (Յաւելուածը՝ գրաբարի համառօտ քերականութիւն)
◈ Քերականութիւն աշխարհաբար կամ արդի հայերէն լեզուի, Վիէննա, 1883. կամ այստեղ, կամ այստեղ (Յաւելուածը՝ գրաբարի համառօտ քերականութիւն)
◈ Չալըխեան Վրթանէս Հ., Քերականութիւն Հայկազնեան լեզուի. հանդերձ փոփոխմամբք եւ յաւելուածովք աշխատասիրեալ ի Հ. Արսէնէ Վ. Այտընեան, Վիեննա, 1885. կամ այստեղ
◈ Չալըխեան Վրթանէս Հ., Քերականութիւն Հայկազնեան լեզուի. հանդերձ փոփոխմամբք եւ կարեւոր յաւելուածովք յերիւրեալ ի պէտս ստորին դասու աշակերտաց, Վիեննա, 1886   

8/20/23

Գրաբար սովորողների, գրաբարից ու գրաբար թարգմանողների և քննական բնագրեր կազմողների համար

Թարմացվել ու լրացվել է 2025 թ. մայիսի 24-ին։

1) Եթե որոշել եք գրաբար սովորել, գրաբարի քերականությունը կարող եք սովորել քերականության ո՛րևէ դասագրքով (19-րդ դարից ի վեր հրատարակված). դասագրքեր շատ կան, և դրանց մեծ մասը կարող եք նաև ներբեռնել համացանցից։ Նշանակություն չունի, թե ինչ դասագրքով կսկսեք ուսումնասիրել գրաբարը, որովհետև, միևնույն է, չկա մի այնպիսի դասագիրք, որ գրաբարի քերականությունը, ուղղագրությունը, կետադրությունը, ոճական զանազան առանձնահատկությունները կատարելապես ներկայացնի։ Ուստի պետք է սկսել սովորել ո՛րևէ դասագրքով, իսկ հետո ուսումնասիրել ձեռքն ընկած ամեն դասագիրք՝ դրանից քաղելով այն, ինչ պակասում էր կամ թերի էր ձեր արդեն ուսումնասիրած նախորդ դասագրքերում։ Սակայն այստեղ կառանձնացնենք գրաբարի մի ձեռնարկ, որ պիտի լինի յուրաքանչյուր գրաբարագետի ձեռքի տակ։ Չալըխյան-Այտընյանի «Քերականութիւնն» է դա, որը գրաբարի գիտելիքի անգերազանցելի շտեմարան է։ Գիրքը կարող եք ներբեռնել տրված հղումով։

7/27/23

Հոդավոր բայեր (գրաբար)

Գրաբարում, ի տարբերություն աշխարհաբարի, հոդերը (ս, դ, ն) կարող են դրվել ոչ միայն գոյականի վրա, այլև այլ խոսքի մասերի, հաճախ` բայերի։

Բայերին կցվող այդ հոդերը (դիմորոշ հոդեր) սովորաբար գործածվում են ես, մեք, սա, սոքա, այս, այսոքիկ, դու, դուք, դա, դոքա, այդ, այդոքիկ, նա, նոքա, այն, այնոքիկ դերանունների (երբեմն նաև դրանցով կազմված բառակապակցությունների) փոխարեն կամ էլ դրանց հետ միասին, երբ դիմորոշ հոդը կրող բառը հաջորդում է որ հարաբերականին (ներառյալ հարաբերականի հոգնակին և հոլովաձևերը, այսինքն՝ որք, զոր, որոց և այլն, ինչպես նաև՝ ավելի հազվադեպ՝ որ-ով այլ կազմություններ՝ որպէս, որչափ, յորժամ, որպիսի, որ ինչ, որ ոք, յորմէ հետէ)։ Երբեմն որ-ից բացի կարող են նաև ա՛յլ հարաբերական (ո՛չ հարցական) դերանուններ էլ նախորդել հոդավոր բայերին՝ ուր, մինչ, զի, զիարդ, զինչ ևն)։ Այսինքն՝ որպեսզի բայերը հոդ ստանան, պիտի դրանց նախորդի հարաբերական*։

* Է՛լ ավելի հազվադեպ բայերը կարող են հոդ առնել նաև առանց հարաբերական դերանուններին հաջորդելու, և դրանցում այդ հոդը ժամանակ է ցույց տալիս (ս-ն և դ-ն՝ ներկան, ն-ն՝ անցյալը կամ ապառնին), եթե իհարկե այսպիսի դեպքերը հետագայի գրչական սխալների արդյունք չեն։

Որպես օրինակ բերենք Աստվածաշնչում «սիրել» բայի գործածության այն դեպքերը, որտեղ այս բայը գործածված է դիմորոշ հոդով։

12/8/22

Անունները «թարգմանե՞լ», թե ոչ

Ժամանակակից հատուկ անունները՝ մարդկանց թե վայրերի, սովորաբար չեն «թարգմանվում», այսինքն՝ պահպանվում են այդ անունների՝ աղբյուր լեզվում եղած ձևերը, որոնք ներկայացվում են տառադարձությամբ։ Իսկ պատմական դեմքերի անունները և համաքրիստոնեական սրբերի (կամ պատմությունից հայտնի նշանավոր անձանց) անունը կրող միապետների, եկեղեցիների ու երբեմն նաև տեղանունների, ինչպես նաև ժամանակակից եկեղեցական առաջնորդների անունները լեզուների մեծ մասում սովորաբար ներկայացվում են ոչ թե տառադարձությամբ, այլ տվյալ լեզվում այդ անունների ավանդական ձևերով (եթե դրանք կան)։

Պատմական դեմքեր

Հուլիոս Կեսար, Դիոկղետիանոս կայսր, Վաղես կայսր, Շապուհ թագավոր, Պողոս առաքյալ, Մատթեոս ավետարանիչ, սբ Հեղինե, սբ Նիկողայոս, Բարսեղ Կեսարացի, Կյուրեղ Ալեքսանդրացի, Օգոստինոս Հիպպոնացի (ո՛չ Ավգուստինուս Երանելի), Ֆրանչիսկոս (ո՛չ Ֆրանցիսկուս)*

* Լատինական -us վերջավորությունը հայերենում ավանդաբար միշտ ներկայացվել է -ոս ձևով։

Սրբերի անուններ կրող եկեղեցական առաջնորդներ նոր ժամանակներում

Հռոմի Հովհաննես-Պողոս պապ, Հունաց տիեզերական պատրիարք Բարթողոմեոս Ա, բայց՝ Կիրիլ պատրիարք (այս մասին տես այս հոդվածի վերջին պարբերությունում)

Սրբերի անունով տեղանուններ

Սբ Հեղինեի կղզի, Սբ Լավրենտիոս գետ

Բրիտանական միապետների անուններից որոնք համաքրիստոնեական սրբերի անուններ են, լեզուների մեծ մասում, ուստի նաև հայերենում, «թարգմանվում» են։ Աննա, Եղիսաբեթ, Գեորգ (հայերենում Գևորգ զորավարի անունը դասական ուղղագրությամբ նաև Գէորգ է գրվում, օրինակ՝ այս անունն ունեցող հայ կաթողիկոսները պաշտոնապես Գէորգ են կոչվում, ուստի «Գեորգ» ձևը նույնպես հայերեն է)։ Ինչ վերաբերում է William-ին, թեև եվրոպական լեզուներում այն ներկայացվում է այդ լեզուներում այս անվան ավանդական տարբերակներով՝ Wilhelm (գերմ.), Guillaume (ֆր.), Guillermo (իսպ.), Guglielmo (իտ․) ևն, սակայն հայերենում ռուսերենի ազդեցությամբ գործածվող գերմանական Վիլհելմը տրամաբանական չի թվում, քանի որ գործ ունենք ոչ թե գերմանացի, այլ անգլիացի միապետի անվան հետ։ Քանի որ William-ը ոչ համաքրիստոնեական սրբի անուն է, ոչ էլ հայոց պատմությունից կամ մատենագրությունից հայտնի նշանավոր պատմական անուն, որ ունենար հայերեն կայուն ավանդական ձև, այն հայերենում պետք է հենց Ուիլյամ ձևով էլ ներկայացվի։ Նույնը վերաբերում է անգլիական Charles-ին. այն հայերենում ճիշտ է ներկայացնել հենց Չարլզ ձևով։

Վերոնշյալ սկզբունքը կիրառելի է նաև եվրոպական այլ տերությունների միապետների անունները հայերենում ներկայացնելիս, սակայն հաշվի առնելով նաև հետևյալը։ Քանի որ եվրոպական շատ տերություններում երկար դարեր՝ մինչև Ռեֆորմացիան, պաշտոնական կրոնը կաթոլիկությունն էր, ուստի լատիներենն էլ երկար ժամանակ պաշտոնական գրական լեզու էր եվրոպական շատ ազգերի համար։ Հետևաբար միապետների անուններն ունեին նաև լատինական պաշտոնական ձևեր։ Օրինակ՝ գերմանական Ludwig-ի կամ ֆրանսիական Louis-ի լատինական ձևը Ludovicus է։ Սա է պատճառը, որ այս անունն ունեցող գերմանացի կամ ֆրանսիացի միապետները որոշ լեզուներում ոչ թե Լուդվիգ կամ Լուի են կոչվում, այլ Լուդովիկոս (օր.՝ հուն. Լուդովիկոս, ռուս.՝ Լյուդովիկ)։ Հայերենում հաճախ նույնպես եվրոպական միապետների լատինական և ոչ թե ազգային անվանաձևերն են գործածվում։ Սա սխալ համարել չենք կարող այն դեպքերում, երբ այդ միապետներն իրո՛ք կոչվել են լատինական անվանաձևով (ավելի վաղ ժամանակաշրջաններում) կամ նաև՛ լատինական անվանաձևով։

Ռուսական միապետների անունները, նույնիսկ եթե համաքրիստոնեական սրբերի անուններ են, հայերենում (ի տարբերություն եվրոպական շատ լեզուների) ընդունված է տառադարձել, ոչ թե ըստ ընդհանուր սկզբունքի «թարգմանել». այսինքն՝ գրում ենք Նիկոլայ, Իվան, Ելիզավետա Պետրովնա* ևն (բացառություն է Պետրոս Ա-ն)։ Այս նույն սկզբունքով առաջնորդվելով՝ նաև ռուսաց եկեղեցու պատրիարքների անունների ռուսական ձևերն ենք պահպանում, օրինակ՝ Կիրիլ պատրիարք։

* Հայրանունն այս դեպքում ամբողջական անվան մասն է և մակդիր չէ, ուստի հայերենում ներկայացվում է նույն սկզբունքով՝ տառադարձությամբ և ոչ թե թարգմանությամբ։

8/28/22

Արդեն հասանելի է Արմենակ Եղիայանի «Արեւմտահայերէնի ուղղագրական, ուղղախօսական, ոճաբանական ուղեցոյցը»

Ուրախալի լուր հայերենասերների և հատկապես արևմտահայերենով հետաքրքրվողների համար։ Արմենակ Եղիայանի ստվարածավալ «Արեւմտահայերէնի ուղղագրական, ուղղախօսական, ոճաբանական ուղեցոյցը» ոչ միայն հրատարակվել է, այլև ազատորեն հասանելի է բոլորի համար։ Կարող եք առցանց կարդալ կամ ներբեռնել «Նայիրի» կայքից այս հղումով։



 

6/27/22

Արևմտահայերի անունների տառադարձություն

 

Արևմտահայերի լատինատառ անունները արևելահայերի մեծ մասը սխալ է հայերենացնում, այսինքն՝ արտահայտում հայերեն տառերով։ Ցավոք, այս առումով տգետ են նաև պետական այն մարմինների աշխատողները, որոնք գրանցում են Հայաստանի քաղաքացիություն ստացող արևմտահայերին։ Այս տգիտության հետևանքով աղավաղվում են արևմտահայերի հայատառ անունները։ Բացարձակապես անընդունելի են Վասկեն, Կևորկ, Անահիդ և այլ այսպիսի տառադարձումները։ Ոչ մի արևմտահայ իր հայատառ անունն այսպես չի գրում, ուստի արևելահայն էլ չպիտի գրի և չպիտի աղավաղի այս անունները։ Խորհրդային շրջանում բազմահազար արևմտահայեր հայրենադարձվեցին ու եկան Հայաստան իրենց օտարագիր փաստաթղթերով։ Բայց նրանց նոր փաստաթղթերում հայատառ անունները չէին աղավաղվում․ Խորհրդային Հայաստանի համապատասխան մարմիններում գիտեին ինչպես ճիշտ տառադարձել արևմտահայերի անունները։ Իսկ այժմյան Հայաստանում համատարած անգրագիտություն է այս առումով, և սա ամոթալի է։

Արևմտահայերենի հնչյունական համակարգը տարբերվում է արևելահայերենի հնչյունական համակարգից։ Պայթական բաղաձայնների մեկ երրորդը (շնչեղ խուլեր) արևմտահայերենում ընթերցվում է ճիշտ այնպես, ինչպես արևելահայերենում, սակայն երկու երրորդի (ձայնեղներ և պարզ խուլեր) արտասանությունը տարբերվում է։ Արևմտահայերի անունների լատինատառ ձևերը կամ տառադարձումները արևելահայերենում ճիշտ արտահայտելու համար ԽԻՍՏ ԿԱՐԵՎՈՐ է իմանալ, թե ինչպես են արևմտահայերն արտասանում, ուստիև լատինատառ տառադարձում ձայնեղ և պարզ խուլ բաղաձայնները։

Պայթականների արտասանությունը արևելահայերենում ու արևմտահայերենում

  1. Շնչեղ խուլեր — փ, ք, թ, ց, չ —— արտասանվում են նույն կերպ

  1. Արևելահայերենի ձայնեղ պայթականներ — բ, գ, դ, ձ, ջ —— արևմտահայերենում արտասանվում են ինչպես շնչեղ խուլերը (բ → փ, գ → ք, դ → թ, ձ → ց, ջ → չ)

  1. Արևելահայերենի պարզ խուլեր — պ, կ, տ, ծ, ճ —— արևմտահայերենում արտասանվում են ինչպես արևելահայերենի ձայնեղ պայթականները (պ → բ, կ → գ, տ → դ, ծ → ձ, ճ → ջ)

Հետևաբար, արևմտահայերենում վերոբերյալ 2-րդ և 3-րդ խմբի տառերը լատինատառ արտահայտվում են հետևյալ կերպ։

բ — գ — դ — ձ — ջ

p — k — t — ts — ch/tch

 —————————————————————

պ — կ — տ — ծ — ճ

b — g — d — dz — j/dj

Այս փոքրիկ աղյուսակը կօգնի, որ ճիշտ տառադարձեք արևմտահայերենից լատինատառի և լատինատառ տառադարձություններն էլ ճիշտ ՀԵՏ ՇՐՋԵՔ, այսինքն՝ արևմտահայերի անուն-ազգանունների լատինատառ ձևերը ճիշտ արտահայտեք հայերեն տառերով։

Կրկնենք․ արևմտահայն իր անունը հայատառ ԵՐԲԵՔ չի գրի Անահիդ, Կևորկ, Վասկեն և այլն։ Նա ԳՐՈՒՄ Է Անահիտ, Գևորգ, Վազգէն և այլն, բայց ԱՐՏԱՍԱՆՈՒՄ է Anahid, Kevork (|Քևորք|), Vazken/Vasken, ուստի այս անունները լատինատառ գրում է, ինչպես արտասանում է։ Սակայն հայերենում՝ արևմտահայերեն լինի, թե արևելահայերեն, այս անունները պիտի գրվեն իրենց ավանդական ու մեզ ծանոթ ձևերով։

Հարգելի՛ արևելահայեր, հատկապես պետական մարմիններում կամ, օրինակ, բանկերում աշխատող, մի՛ աղավաղեք մեր արևմտահայ եղբայրների ու քույրերի անունները։ Սովորե՛ք վերոբերյալ փոքրիկ աղյուսակի տառադարձական սկզբունքները։



11/8/21

Հայերենի հատուկ գրանշաններով տառատեսակներ

 Arian-liga Grqi և Arian-liga AMU (հեղինակ՝ Ռուբեն Թարումյան, ազատ տարածվող) տառատեսակները հարմար են գրաբարյան այնպիսի տեքստերի մուտքագրման համար, որոնցում ուզում ենք պահպանել հին տպագիր գրքերում կամ ձեռագրերում տարածված ներքոբերյալ համառոտագրություն-գրանշանները (պատվի նշան, երեք կցագրեր և մեկ գաղափարագիր)։ 









Ինչպես գործածել այլագրերը

(Linux) Ctrl Shift U և այլագիր

(Windows) այլագիր և Alt X 

(Macintosh) Option և այլագիր

ԿԱՐԵՎՈՐ։ Ստեղնաշարի դասավորվածքը պիտի լինի անգլերենինը։


Ինչպես մուտքագրել պատիվով և վերոնշյալ մյուս գրանշաններով տեքստեր

9/9/21

Անգլերենից արևելահայերեն տառադարձություն

Այս նյութում եղած ընդարձակ աղյուսակների պատճառով այն այստեղ դնում ենք որպես PDF նիշք, որը կարող եք թե դիտել, թե ներբեռնել։



 

2/24/17

Հայերեն առաջին պանգրամը


Այսօր պատմական օր է հայերենասերների համար։

2017 թ. փետրվարի 24-ի առավոտյան Վաչագան Ա. Սարգսյանը, Կարեն Զաքարյանի թեթև խմբագրությամբ, ստեղծեց հայերեն առաջին պանգրամը.

Ֆիզիկոս Մկրտիչը օճառաջուր ցողելով բժշկում է գնդապետ Հայկի փքված ձախ թևը:


Նախնական՝ չխմբագրված տարբերակը հետևյալն է. «Ֆիզիկոս Մկրտիչը օճառաջուր ցողելով բժշկում է Հայրապետի փքված, գնդված ձախ թևը»։

Տես այստեղ՝ https://web.facebook.com/groups/230828630314947/permalink/1427135137350951/

Պանգրամը այբուբենի բոլոր տառերը պարունակող նախադասություն է։ Շատերին է համակարգչային ծրագրերից հայտնի անգլերեն The quick brown fox jumps over the lazy dog պանգրամը։ Հայերենի համար այդպիսի մի բան չունեինք։ Այսօր արդեն ունեցանք ։)

1/8/17

Մ. Աբեղյանի երկերի 8-հատորյակի բոլոր ցանկերը՝ մեկտեղ

 

Մանուկ Աբեղյան, Երկեր

Հտ. Ա

Հտ. Բ

Հտ. Գ

Հտ. Դ

Հտ. Ե

Հտ. Զ

Հտ. Է

Հտ. Ը



Հտ. Ա

(Երևան, 1966) 
 
Ինտիտուտի կողմից
Մ. Աբեղյանի կյանքն ու գիտական գործունեությունը

ՀԱՅ ՎԻՊԱԿԱՆ ԲԱՆԱՀՅՈՒՍՈՒԹՅՈՒՆ

Առաջաբան
Ներածություն (Բանահյուսության մասին ընդհանրապես)
ԱՌԱՋԻՆ ՇՐՋԱՆ. Հմայքներ և առասպելներ
ԵՐԿՐՈՐԴ ՇՐՋԱՆ. Վիպասանք
ԵՐՐՈՐԴ ՇՐՋԱՆ. «Պարսից պատերազմը»
ՉՈՐՐՈՐԴ ՇՐՋԱՆ. «Տարոնի պատերազմը»
ՀԻՆԳԵՐՈՐԴ ՇՐՋԱՆ. «Սասնա Ծռեր»
Հավելված
Ծանոթագրություններ


Հտ. Բ

(Երևան, 1967)

ՀԱՅ ՔՆԱՐԱԿԱՆ ԲԱՆԱՀՅՈՒՍՈՒԹՅՈՒՆ

Խմբագրի կողմից

ՀԻՆ ԳՈՒՍԱՆԱԿԱՆ ԺՈՂՈՎՐԴԱԿԱՆ ԵՐԳԵՐ
«Նահապետ Քուչակի դիվանը»
Նահապետ վարպետ- աշուղ Քուչակ
«Հայերէն ասել», «հայրէն», «հայրենի կարգ»
Ղազելներ և քառյակներ կրճ տողերով և բեյթերով
Հայրենի առանձնահատուկ ռիթմը
Հայրենների լեզուն
Լեզվի փոփոխությունը նույն հայրենների վարիանտների մեջ
Հայրենների փոփոխակները
Տների ու տողերի շարժնություն
Քառյակների շարժնություն
Տաղաշարքեր
Ժողովրդական երգերի ոճը հայրենների մեջ
Կնոջ արտաքինի նկարագիրը սիրո երգերի մեջ
Ժողովրդական կենցաղը հայրենների մեջ
Հին աշխարհիկ քնարերգությունը և հայրենների հնությունն ու հայրենիքը
Գուսանական երգեր
Հայրեններն իբրև հին գուսանական երգեր
Հայրենների հարատևությունը և անտունիներ
Հայրեններ և լացի, օրորի, վիճակի, հարսանեկան, պանդխտի ու սիրու երգեր
Հայրենների արվեստի հարատևությունն անտունների մեջ
Պանդխտության երգերի զարգացումը հայրեններից

ԺՈՂՈՎՐԴԱԿԱՆ ԽԱՂԻԿՆԵՐ
Խաղ ու տաղ
Գյուղական բանաստեղծություն և գեղջուկ խաղասացներ
Գյուղական սիրո երգը
Աշխատանքը խաղերի մեջ
Հասարակական խավերը խաղերի մեջ
Բնությունը խաղերի մեջ
Խաղերի հորինվածքը
Ոտանավորը
Աղճատում և վարիանտներ
Խաղերի զարգացումը
Երգերի զարգացումը խաղերից


Հտ. Գ

(Երևան, 1968)

Խմբագրի կողմից

ՀԱՅՈՑ ՀԻՆ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆ
Առաջաբան

Առաջին շրջան

Նախնական առասպելա–պատմական բանահյուսություն
Հին առասպելները
Ավանդական վեպ

Երկրորդ շրջան

Եկեղեցա-քաղաքական մաքառման գրականություն
Առաջին հեղինակներ
Առաջին պատմագիրներ
Ժողովրդական վեպ
Դասական պատմագիրներ
Վկայաբանություններ
Դավանաբանական պայքարի գրականություն
Բանաստեղծություն
Պատմագրություն
Վիպական բանահյուսություն
Մաքառում արաբական բռնապետության դեմ
Տոհմային պատմագրություն
Վկայաբանություն
Վիպական բանահյուսություն
Հոգևոր երգ
Խաղաղ շինարարության դար
Հավելվածներ

Հտ. Դ

(Երևան, 1970)

Խմբագրի կողմից
Առաջին հրատարակության առաջաբանից

ՀԱՅՈՑ ՀԻՆ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆ. Երկրորդ գիրք
(10-15-րդ դարեր)

Երրորդ շրջան – Վերածնության գրականություն

Կյանքի և աշխարհայեցության փոփոխություն
Նոր մտավոր հոսանքի առաջին փուլերը գրականության մեջ
Ժամանակագրություն
Աշխարհիկ ոգու վերաճում
Առակագրություն
Բանաստեղծություն
Եկեղեցական գրականության վերջալույսն և արևմուտը
Հավելվածներ
Էջեր դասախոսություններից
Ուրվագծեր XIX դարու հայոց գրականության պատմությունից (առաջին երեսնամյակ)
Անձնանունների ցանկ

Հտ. Ե

(Երևան, 1971)

ՀԱՅՈՑ ԼԵԶՎԻ ՏԱՂԱՉԱՓՈՒԹՅՈՒՆ (ՄԵՏՐԻԿԱ)

Առաջաբան

Առաջին հատված - Ոտք և ոտանավոր

Ռիթմ
Շեշտ և ամանակ
Ամանակական և շեշտական ոտանավորներ
Սղում և երկարում
Ոտքերի տեսակները
Շեշտական ոտանավոր պարզ ոտքերով
Ոտանավորը կամ տողն իբրև ռիթմական միություն

Երկրորդ հատված - Հայերեն ոտանավորների տեսակները

Յամբական ոտանավորներ պարզ ոքերով
Յամբական ոտանավորներ բարդ ոքերով
Յամբական ոտանավորներ մեկ և երկու անապեստով հաստատուն դրությամբ
Անապեստյան ոտանավորներ
Անապեստյան ոտանավորներ մեկ յամբով հաստատուն դրությամբ
Անապեստյան ոտանավորներ մեկ յամբով շարժուն դրությամբ
Յամբ–անապեստյան ոտանավորներ բարդ ոտքերով
Յամբ–անապեստյան ոտանավորներ պարզ ոտքերով
Ընկնող ռիթմով ոտանավորներ
Բարձրացող–ընկնող ռիթմով ոտանավորներ
«Վանկական չափով» ոտանավորներ
Աշուղական չափեր
Ոտանավորներ ազատ ոտքերով կամ ազատ տակտերով
Ոտանավորներ ազատ անդամներով
Ազատ ոտանավորներ
Երրորդ հատված - Հանգիտություն, հանգ և տուն

ՀՈԴՎԱԾՆԵՐ ՏԱՂԱՉԱՓՈՒԹՅԱՆ ՎԵՐԱԲԵՐՅԱԼ

Հայերեն տաղաչափության մասին
Տաղաչափության զարգացումը Չարենցի և ուրիշների բանաստեղծությունների մեջ
«Շահնամա»–ի ոտանավորի չափը հայ բանաստեղծության մեջ
Մի քանի տաղաչափական խնդիրների մասին
Ծանոթագրություններ

Հտ. Զ

(Երևան, 1974)

Առաջաբան

ՀԱՅՈՑ ԼԵԶՎԻ ՏԵՍՈՒԹՅՈՒՆ

Առաջին մաս - Ներածություն

Լեզվական իրակություններ
Խոսվածքի գործունեությունը
Լեզվի փոփոխությունը
Լեզվաբանության մասին

Երկրորդ մաս - Բառերի հնչյունները (հնչաբանություն)

Հնչյունների արտաբերությունն ու տեսակները
Հնչյունների փոփեխությունը

Երրորդ մաս - Բառերի նշանակությունը (իմաստաբանություն)

Բառերի տեսակները ըստ նշանակության
Բառերի նշանակության փոփոխությունը

Չորրորդ մաս

Բառերի տեսակները ըստ կազմության
Հարադրական և կցական բարդություններ
Իսկական բարդություն
Առաջադիրներով բաղադրություններ
Ածանցում
Անվանական վերջածանցներ
Դերբայական վերջածանցներ

Հինգերորդ մաս - Բառաձևեր. ձևաբանություն

Բայերի ձևերը
Գոյականների ձևերը
Վեցերորդ մաս – Կապակցության ձևեր (շարահյուսություն)
Ցուցակ գործածած գրքերի

ԱՇԽԱՐՀԱԲԱՐԻ ՇԱՐԱՀՅՈՒՍՈՒԹՅՈՒՆ

Առաջաբան
Շարահյուսություն

Առաջին հատված - Բառերի շարահյուսություն

Բառերի պաշտոնը խոսքի մեջ
Բառերի կապակցությունը խոսքի մեջ

Երկրորդ հատված - Խոսքերի շարահյուսություն

Խոսքերի տեսակները
Խոսքերի կապակցությունը
Աշխարհաբարի հոլովները
Հայցական հոլովը մեր աշխարհաբարում

ԳՐԱԲԱՐԻ ՔԵՐԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ

Առաջաբան
Ներածություն
Առաջին մաս – Հնչյունները
Երկրորդ մաս – Ձևաբանություն
Երրորդ մաս – Շարահյուսություն
Ծանոթագրություններ

Հտ. Է

(Երևան, 1975) 
 
Ինստիտուտի կողմից

ԱԶԳԱԳՐԱԿԱՆ ԵՎ ԳՐԱԿԱՆ–ԲԱՆԱՍԻՐԱԿԱՆ ՀԵՏԱԶՈՏՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ

I մաս - Ազգագրական հետազոտություններ
Հայ ժողովրդական հավատքը

Հայ ժողովրդական հավատալիքների աղբյուրներն ու ընդհանուր բնույթը
Լույս և խավար
Ճակատագրի հավատք
Ջրերի և բույսերի պաշտամունք
Կրակի պաշտամունք
Օձերի պաշտամունք
Ամպրոպային զրույցներ
Հողմի ոգին
Ջրերի, անտառների և լեռների ոգիներ
«Վիշապներ» կոչված կոթողներն իբրև Աստղիկ–Դերկետո դիցուհու արձաններ

II մաս - Գրական–բանասիրական հոդվածներ և հետազոտություններ

Գրական դպրոցներ
Վերածնություն, հումանիզմ և վերանորոգություն
Սքոլաստիկա
Ֆրանսիական կլասիկիզմ
Ռոմանտիզմ
Ընդհանուր տեսություն հայոց հին բանաստեղծության
Հովհաննես Հովհաննիսյան
Հովհաննես Թումանյանց, «Բանաստեղծություններ», Մոսկվա, 1890
«Բանաստեղծություններ» Ալեքսանդր Ծատուրյանի, Մոսկվա, 1891
Հակոբ Հակոբյան, «Բանաստեղծություններ», Թիֆլիս, 1899
Դարձյալ հայ գրերի գյուտի շուրջը
Ի՞նչ է Աբովյանի «բայաթի» ասածը
Ժողովրդական երգարան և «Հազար ու մի խաղ»
Կոմիտաս Վարդապետ և յուր գործը
Հիշողություններ Կոմիտասի մասին
Հանգուցյալ Կարապետ Եպիսկոպոսի գիտական աշխատանքը
Der Armenische Volksglaube von Dr. Manuk Abegian
Ծանոթագրություններ

Հտ. Ը

(Երևան, 1985)

Ինստիտուտի կողմից
Դավիթ և Մհեր. Ժողովրդական դյուցազնական վեպ
Ազգային վեպ

Հայ ժողովրդական առասպելները Մ. Խորենացու հայոց պատմության մեջ (քննադատություն և ուսվածք)

Ներածություն
Առասպել
Մի քանի բառերի նշանակությունը Խորենացու մեջ
Խորենացու հայացքն առասպելի վրա և առասպելների մեկնություն
Վահագնի առասպելը
Հայկի առասպելը
Անգեղ Տուրքի առասպելը
Վիպասանք
Տիգրանի առասպելը
Շամիրամի առասպելը
Վարդգեսի առասպելը
Երգք ցցոց և պարուց. Սանասարի առասպելը և «գուսանականն»
Եզրակացություն
Ժողովրդական լեզվի շեշտադրությունը
Գրաբարի երկբարբառներն
Մեր ուղղագրության մասին
Հայոց լեզվի ուղղագրության ռեֆորմի մասին
Ուղղագրության ռեֆորմը

Մի քանի քերականական խնդիրների մասին

Իբրև նախաբան
Ընդհանուր ուղղությունը
Մատերիալիզմ
Գոյականի սահմանումը
Լեզվի փոփոխությունը
Գոյականի մասին
Ածականի մասին
Մակբայի մասին
Ձևը
Սևակյան «Դիալեկտիկական լոգիկան» հոլովի մասին
Խոսք և բայ
«Բառ–ենթակա»
Սոֆիզմներ
Հավելված
Ծանոթագրություններ
Ցանկեր